Τη νύχτα..

Τη νύχτα που μιλούν οι μοναξιές
μες στα σκοτάδια, τα θλιμμένα άγρια βράδια,
τη νύχτα τρεμοσβήνουν οι φωνές,
γιατί οι λέξεις γίνονται ποτάμια δάκρυα.

Τη νύχτα στα μισά των στεναγμών,
κάθε που αυξάνονται της πεθυμιάς οι χτύποι,
τη νύχτα των ασύλληπτων στιγμών,
η αλήθεια ντύνεται απ’ ανάγκη χαρμολύπη.

Τη νύχτα που βαραίνουν τα κενά
στα πιο μεγάλα της εκδίκησης ταξίδια,
τη νύχτα ξενυχτούν στο πουθενά
τα όσα βήματα δεν μένουν πάντα ίδια.

Τη νύχτα που μιλούνε οι σκιές
πάνω στους τοίχους, τους νεκρούς συνεπιβάτες,
τη νύχτα χαραμίζονται κι αυτές
όταν ξυπνούνε τα όνειρα οι εφιάλτες.

Τη νύχτα των μοιραίων πυρετών,
καθώς ριζώνει η κατάρα μες στο ψέμα,
τη νύχτα των πολλών αμαρτιών
βαριά η ανάσα κολυμπάει σ’ άδειο αίμα.

Τη νύχτα που κραυγάζουν τα δεινά
στα πιο αλλόκοτα της θλίψης μονοπάτια,
τη νύχτα καταστρέφονται ορφανά
τα πιο μεγάλα της συνείδησης παλάτια.

Τη νύχτα που μιλούν οι μοναξιές,
τη νύχτα μαστιγώνουν τα σκοτάδια.
Τη νύχτα που μιλούν οι μοναξιές,
τη νύχτα η αγάπη μένει άδεια.

Στέλλα Πετρίδου
Από την ποιητική της συλλογή "Έλα ξανά", εκδόσεις "Βακχικόν"