Του έρωτα εκκρεμότητα..

Ένα αγνώριστο τοπίο η μοναξιά μου.
Κλειστό παράθυρο σε σπίτι ερειπωμένο,
σαν ένα αγκάθι στο κορμί μου καρφωμένο.
Κι η παγωνιά του στέκει η μόνη αλλαξιά μου.

Τα δυο μου χέρια αδειανά, με αγκυλώνουν.
Τρέμω από φόβο, μήπως χάθηκα στη ζάλη 

κι είμαι πια πένθιμο αυγουστιάτικο ακρογιάλι 

μέσα σε κύματα καημών που με κυκλώνουν. 

Πά’ στο κορμί μου ένα σύννεφο με σκιάζει. 

Τα δυο φτερά μου απροστάτευτα λυγούνε 

κι από τα βάσανα στα όνειρα ξεσπούνε, 

εκεί που η νύχτα στην ανάγκη μου εστιάζει. 

Κλείνω τα μάτια για να βρω τον ουρανό μου. 

Παραδομένος στη δροσιά του βλέπω εσένα. 

Δώσε μου φως για να ξορκίσω τα χαμένα. 

Δώς μου φωτιά και γίνε ο ήλιος στο κενό μου. 

Καθάριος στέκομαι, μα νιώθω γύρω πλάνη 

κι είναι το πάθος της λαχτάρας μου συνήθεια, 

μια ανοιχτή πληγή που φλέγεται στα στήθια. 

Μα πώς να βγω απ’ της καρδιάς μου το λιμάνι; 

Έρωτας σου ’γνεψα πως είναι η αιτία, 

έρωτας άνεμος, της λήθης παραβάτης. 

Κι εγώ για χάρη σου, της νύχτας στυλοβάτης, 

σε καρτερώ, μα εσύ μιλάς για επαιτεία.

Μα δε με νοιάζει κι ας με πεις κι αλλοπαρμένο. 

Είναι η μοίρα μου γραμμένη με το δάκρυ, 

μια εκκρεμότητα στης θύμησης την άκρη, 

που με κρατά κοντά σου αιώνια ταγμένο. 

Κι είν’ η μορφή σου ζωντανή για να ελπίζω 

πως κάποια μέρα στην αγκάλη σου θ’ ανθίζω.

Στέλλα Πετρίδου

Από την ποιητική συλλογή "Έλα ξανά", εκδόσεις "Βακχικόν"