Τώρα που οι νύχτες μονάχες γυρνούν
κι άγρια σκοτάδια φορτώνουν στις πλάτες,
τώρα πια οι μνήμες φαρμάκι κερνούν
στους πιο πιστούς της αγρύπνιας διαβάτες.
Πόνος το δάκρυ, κοινό μυστικό
κι ένα γιατί που πλανιέται στο κρύο.
Άφωνο στέκει με φως δανεικό,
μα όλο σκοντάφτει στη λέξη αντίο.
Κι είναι η ανάσα του ανάγκη κι ευχή
κι είναι η ελπίδα του ακοίμητος πόθος,
πέτρα στην ώρα που στέκει ρηχή,
πέτρα στον χρόνο όταν γίνεται γρόθος.
Κι όσο οι νύχτες μονάχες γυρνούν
κι άγρια σκοτάδια φορτώνουν στις πλάτες,
τόσο οι μνήμες φαρμάκι κερνούν
στους πιο πιστούς της αγρύπνιας διαβάτες.
Στέλλα Πετρίδου
Από την ποιητική συλλογή "Έλα Ξανά", εκδόσεις "Βακχικόν".
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου