H Στέλλα Πετρίδου δημιουργεί την έκτη της ποιητική συλλογή
με τίτλο «Έρωτας είναι» και μας εκπλήσσει ευχάριστα με το λυρικό και μελωδικό
της στίχο. Ο έρωτας κατέχει την πρωτοκαθεδρία.
Στη «Γλυκιά Μορφή» η ερωτική πνοή διαχέεται εξ ολοκλήρου στο
ποίημα. Ο ερωτισμός, δεμένος αρμονικά με το στοιχείο της οδύνης, δίνει μια
καρυωτακική χροιά στην αφήγηση, καθώς η μελωδικότητα μας παρασύρει γλυκά σε
εικόνες παραδείσιες. Ο έρωτας κυλάει αργά στο αίμα, είναι του Παραδείσου φωλιά,
φοράει λευκό φόρεμα και μες στην λευκή του φορεσιά μοσχοβολά μύρα και γιασεμιά.
Ακόμα κι αν είναι απάτη, μας λέει η ποιήτρια, προσδοκά να μείνει ως το τέλος,
καθώς αποτελεί όνειρο άπιαστο, που την τυλίγει γλυκά.
Στο ποίημα της «Στην αγκαλιά μου», το σκοτάδι και το φως
εναλλάσσονται, καθώς ο πόνος και η αγάπη πάλλονται για το ποιο από τα δύο θα
υπερισχύσει. Στο τέλος νικητής είναι η αγάπη, ακόμα και αν η αβεβαιότητα
φωλιάζει μέσα της:
«Στην αγκαλιά μου σ’ έχω τώρα που κοιμάσαι.
Να ΄ξερα μόνο αν κοντά μου πάντα θα ’σαι.»
Το φιλί για την ποιήτρια θα ήταν άγλυκο αν δεν το βάραινε
του πόνου το κατακάθι, αν δεν το έλουζε με πόθο η ζωή. Η προσμονή προσδίδει
στον έρωτα προοπτική. Ο έρωτας είναι μοίρα, που τον ακολουθεί φορώντας αγγελικά
φτερά στον δικό του ουρανό. Μόνο εκεί η καρδιά βρίσκει απάγκιο, σαν μικρό πουλί
που δέρνεται από τον καιρό. Όμως αν η αγάπη μοιάζει με βαθιά πληγή, αφήνει
χώρο, δίνει περιθώριο, ακόμα κι αν δεν καρποφορήσει, γιατί το όνειρο σβήνει την
ανέχεια. Αρκεί να κατοικεί σε μια γωνιά, φορώντας όλα τα στοιχεία της φύσης,
συνοδεύοντας όλες τις στιγμές του αγαπημένου προσώπου.
Ο έρωτας γίνεται κελευστής αγάπης, προσκαλεί σε μια μέθεξη
ερωτική, επιθυμεί το «είναι», σώμα και ψυχή, γίνεται ανάσα στο σκοτάδι,
καλοκαίρι στο ακρογιάλι. Ο έρωτας μπορεί να γίνει «η πιο γλυκιά οφθαλμαπάτη, που
φέρνει την Άνοιξη, μια αμυγδαλιά ανθισμένη, κελάηδισμα μικρού χελιδονιού που
κοιμίζει αιώνια τα μίση». Το κάλεσμα του έρωτα κατά την ποιήτρια είναι «ένα
ουράνιο ταξίδι στα σύννεφα που κλειδώνει για πάντα στα υπόγεια της ψυχής το
δάκρυ». Ο πόθος, βασικό συστατικό του έρωτα, υμνείται ως το ομορφότερο λιμάνι,
όμως, αν δεν υπάρχει μέτρο, σβήνει γρήγορα και οι στιγμές κλείνονται σε ένα
συρτάρι μαζί με τις αναμνήσεις.
Στο ποίημα «Αγάπη είναι» η λυρικότητα είναι διάχυτη. Η αγάπη
πλέκεται υπέροχα με τον έρωτα. Αναζητείται το νόημά της, η ύπαρξη της, παρά το
δυσεύρετο της υπόστασής της. Αναζητείται στ’ αστέρια, στ’ απόκρημνα βουνά,
στους άδειους δρόμους. Το ποίημα, παρά το μελαγχολικό του ύφος, κλείνει με την
προσμονή και την ελπίδα, που για πάντα φωλιάζει στην καρδιά και κατορθώνει να
ζήσει αιώνια, «σαν τραγούδι, σαν αεράκι της αυγής, σαν ονειρική εικόνα».
Η απόλυτη αγάπη διαφαίνεται στο ποίημα «Φρέσκο νερό του
έρωτα», όπου ο έρωτας πάντα φρέσκος, σαν θαλασσινό νερό, μοιάζει να δέρνεται
στα κύματα. Ο καημός λυγίζει τις πλάτες, ωστόσο η υπομονή, το πείσμα και η
αντοχή προσμένουν την κάθαρση, την ομορφιά της ανταπόδοσης της αγάπης. Στερνή
επιθυμία είναι να τελεσφορήσει το «μαζί».
Ο έρωτας στην ποίηση της Στέλλας Πετρίδου πάντα άχρονος,
ελπίζει, υπομένει, ονειρεύεται το μονοπάτι της λύτρωσης. Η ποιήτρια με μια
γραφή αέναη, ζωντανή σαν γάργαρο νερό, εξυμνεί τον έρωτα, τον τοποθετεί στο
ιερότερο βάθρο της ζωής, τον μετατρέπει σε τραγούδι, τον ανάγει σε ζωοδότη θεό
του φωτός. Τον ελευθερώνει στην απεραντοσύνη της αγάπης.
Χρύσα Νικολάκη
Κριτικός Λογοτεχνίας (M.A)
Συγγραφέας/ Θεολόγος
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου