Σαν τα απόδημα πουλιά..

Γι’ αλλού τραβήξαμε κι αλλού η ζωή μας πήγε.

Άλλα ποθήσαμε κι άλλα μας βρήκαν μπρος.

Τα μάτια κλείσε τώρα, μάζεψ’ τα και φύγε

κι εγώ σου υπόσχομαι να μείνω παγερός.

 

Μ’ ένα αντίο της σιωπής σε χαιρετίζω

κι ας καίει το μέσα μου με λόγια η πυρκαγιά,

μ’ αν θα με δεις γι’ αλλού το μέλλον μου να χτίζω,

θα ’μαι καλά, γλυκιά μου αγάπη, έχε γεια!

Μην πεις κουβέντα, τώρα πια δεν έχει νόημα.

Μη φοβηθείς και μη σταθείς στ’ αλλοτινά.

Σαν μακρινά πουλιά η αγάπη μας απόδημα

μοιάζει να ψάχνει να 'βρει αλλού παρηγοριά.

Στέλλα Πετρίδου