σκεπάζει το καθάριο βλέμμα τ' ουρανού,
ένα ζητώ μονάχα, γλυκό τάμα να τάξει
κι ας με ριζώνουν πίκρες του αποχωρισμού.
Φιλί ζεστό λουσμένο από έρωτα,
και διαλεχτό μονάχα για μια εικόνα,
εκείνης που λαχτάρισα, παράδεισέ μου,
ζωγραφισμένης στην καρδιά, ψυχής κρυψώνα,
να στείλει συντροφιά της μαύρο αγέρι,
δροσιά μη στάξει κι απ' τον πόθο του χαθεί
κι αφού τη βρει να σέρνεται στην έρμη νιότη,
δώρο να πει πως είναι από δική της γη.
Κι αυτή να γείρει στο φιλί μου απάνω
κι από σκοτάδι παγερό ν' απλώσει φως.
Κι όπως του ήλιου οι χορδές την συντροφεύουν,
να μου σημάνει, έρωτας ξανά γεννιέται εμπρός.
Στέλλα Πετρίδου
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου