Χαράζεις τέλος στην αγάπη
κι έπειτα λες, σφάλισα.
Ποιον κοροϊδεύεις;
Ποιον πουλάς;
Θαρρείς πως νίκησες τα πάθη;
Θαρρείς πως νίκησες εσύ;
Κοίτα τα χέρια σου, ματώνουν,
γιατί τα σφίγγεις στη σιωπή.
Γιατί οι νύχτες σε τρομάζουν
κι οι εφιάλτες σου μιλούν,
σαν από ανάγκης τραύματα.
Γιατί στα λάθη μεγαλώνουν
και μεγαλώνουν οι πληγές
κι ο φόβος μεγαλώνει.
Γιατί τα πάθη σου δε νίκησες
μήτε και τέλος έδωσες σ' αυτό
που κάποτε ονόμασες αγάπη.
Χαράζεις τέλος στην απάτη,
γιατί απάτη θώρησες πως ήταν,
όμως οι χτύποι σου δεν στάθηκαν κενοί,
μήτε και τώρα που δακρύζεις ξαποσταίνουν.
Δε σωπαίνουν
κι ας κοροϊδεύεις
κι ας μεθάς το δάκρυ σου με οράματα
ότι στο αύριο το μέσα σου θ' αλλάξει.
Χαράζεις τέλος στην αγάπη
κι έπειτα λες, σφάλισα.
Ποιον κοροϊδεύεις;
Ποιον πουλάς;
Στέλλα Πετρίδου
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου