Η δίψα..

Λευκό γαλάζιο τ' ουρανού
και του χρυσού η χαίτη
στον καθρέφτη της θάλασσας
γυμνή αποτύπωση.

Και κάθε που βραδιάζει,
βασίλεμα ονειρικό,
μελωδική ανάσταση,
ορμή γυμνού αέρα.

Ένα το δάκρυ πέφτοντας,
ευχή των αστεριών,
αμέριμνο σκορπίζεται,

πλανώμενη φυγή.

Χάδι που δίψα λούζεται
χαμένου παραδείσου,
που στέκει ακόμα λέφτερος
φωλιασμένος στη λήθη.

Στέλλα Πετρίδου