χαρίζοντας το χρώμα του
στο πιο λαμπρό αστέρι,
την ώρα που στέκει μονάχος του
στην άλλη άκρη του ουρανού
αφήνοντας ελεύθερο τ' ολόγιομο φεγγάρι
λυπητερά σαν ποτιστεί
μια στάλα απ' το φιλί
του πιο ζεστού, του πιο δικού του
έρωτα πονεμένου,
την ώρα εκείνη γεύεται
η σκέψη με τραγούδια
ευχές λουσμένα ποθητές,
ανείπωτη σιωπή,
γλιστρώντας σε βαθιά νερά
να βρουν ρυθμό ταξιδευτά
κι αληθινές να βγούνε.
Στέλλα Πετρίδου
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου