«Ήταν η ομορφότερη μέρα μου στο σχολείο! Δεν ξέρω πώς πέρασαν οι ώρες, τα λεπτά, τα δευτερόλεπτα. Αυτό που ξέρω με σιγουριά είναι πως σήμερα δε με ενδιέφερε κανείς και τίποτα από τα περασμένα. Γιατί σήμερα, μετά από καιρό, ήταν η μοναδική μου μέρα που δεν ένιωσα καμία ντροπή για τα συναισθήματά μου, ούτε στενοχώρια, ούτε και κακία. Όλα διαγράφηκαν από τη σκέψη μου, για να μπορέσω ελεύθερα να αγκαλιάσω με αγάπη το καινούργιο, αυτό το μοναδικό, την πρώτη μου ερωτική εξομολόγηση σε εκείνον, την πρώτη ανακουφιστική αίσθηση χαράς κι ευτυχίας.
Είναι υπέροχο όταν μοιράζεσαι τους χτύπους της καρδιάς σου. Πόσο μάλλον όταν τους μοιράζεσαι με τον πλέον κατάλληλο άνθρωπο, το άλλο σου μισό. Έτσι τον ένιωσα τον Πέτρο μου σήμερα, ως το άλλο μου μισό. Κι είμαι ευτυχισμένη, πολύ ευτυχισμένη με την τόλμη μου! Η ματιά μου ασυναίσθητα έπεφτε πάνω του συνέχεια, σε όλη τη διάρκεια του μαθήματος. Αλλά και στα διαλείμματα δεν πήγαινε πίσω. Παρόλο που εξακολουθούσα να κάθομαι μονάχη μου στο παγκάκι, τον έβλεπα από μακριά και χαμογελούσα. “Αργά ή γρήγορα, θα γίνει δικός μου”, σκεφτόμουν. Κι ήμουν βέβαιη γι’ αυτό, πολύ βέβαιη. Και ναι, ακόμα είμαι! Ο Πέτρος θα μου ζητήσει να γίνω η κοπέλα του. Διαφορετικά, γιατί να θελήσει με τόση επιμονή να μάθει για τα συναισθήματά μου;»
Απόσπασμα από το μυθιστόρημα "Αναζητώντας εμένα" της Στέλλας Πετρίδου, εκδόσεις "Ελκυστής", σελίδα 112-113
Εξαιρετικό!!! Χριστός Ανέστη.
ΑπάντησηΔιαγραφή