Στο απροχώρητο..

Μεγαλώσαμε μέσα στα όχι,
μέσα στα πρέπει και στα δεν
κι ύστερα ζήσαμε.
Έτσι μας είπαν, προφανώς,
μα τη ζωή που μας ανήκει
δε γνωρίσαμε.

Παιχνίδι η μοίρα μας και ψέμα.
Τη ζωγραφίσαμε με φως
και χίλια χρώματα.
Κι έτσι, τη χρίσαμε χαρά,
μα στη σκιά της στολιστήκαμε
μπαλώματα.

Μεγαλώσαμε μέσα στα δήθεν,
γιατί η αλήθεια μας σκληρή
και την αφήσαμε.
Κι έμεινε μόνη, δυστυχώς,
μα στα σκοτάδια μας μ’ εκείνη
περπατήσαμε.

Όνειρο φτιάξαμε στη μέρα,
να στέκει ελπίδα στο κενό
που μοιάζει άγριο
κι ένα τραγούδι γιορτινό
να ξεγλιστρά και να πλανιέται
μες το αύριο.

Μεγαλώσαμε μέσα στα ίσως,
μες στα αμφίβολα του νου
και μας μισήσαμε.
Ήταν απάτη ο χρησμός,
που θα μας κέρναγε το τώρα
που ποθήσαμε.

Ανάγκη νιώσαμε και δίψα
για μια αδιάκοπη φυγή
στο αλησμόνητο.
Στου ταξιδιού μας τον βυθό
στο τέλος ρίξαμε αυλαία
στο απροχώρητο.

Στέλλα Πετρίδου
Από την ποιητική της συλλογή "Έλα ξανά", εκδόσεις "Βακχικόν"