ξυπνώντας μας αμέτρητα χαράματα δακρύων.
Παιχνίδισμα η ζωή μας κι αποπλάνηση,
σκοτάδι μιας αυγής δίχως ψυχή.
Κι αν στον καιρό σκορπίστηκαν τα όνειρα
κι αν το αύριο δεν έχει επιστροφή,
τα πάθη βρήκαν τρόπο κι ανταμώθηκαν
μια νύχτα ξεχασμένης εποχής.
Η λέξη ξεροστάλιαζε ανείπωτη,
θλιμμένη κι αφημένη σαν και τότε.
Με άπραγο κορμί και τσακισμένο,
σε άδικο καιρό που' χει χαθεί,
μ' ιδρώτα πάλι κύλησε η αγάπη
στο πάτωμα να πέσει, να χαθεί.
Αδύναμος καιρός και πάλι φύσηξε.
Ποια μπόρα τόση απάτη να διαλύσει;
Και να, για δες, που κρύφτηκε και πάλι
σε γνώριμο σοκάκι το γιατί,
στα βλέφαρα που έσκυψαν και πάλι από συνήθειο
σκεπάζοντας τα μάτια που κραυγάζουν στη σιωπή.
Στέλλα Πετρίδου
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου