Γλυπτών Παλιννόστησις - Ο μονόλογος του πόνου..

Εδώ να μείνω με προστάζεις, ξένε ιππότη,

μη λογαριάζω πια καιρούς και ιστορία, 

δόξες που κύλησαν και χάραξαν πορεία 

πατώντας χώματα ιερά, θρησκευτικά.

Βαθιά πληγή μου θρόνος γίνηκε μεγάλος,

αρχοντική γωνιά, φωλιά βασιλική 

και γη που αγκάλιασε τη νέα μου ζωή 

δάκρυ σκορπώντας στη θλιμμένη μου καρδιά.

 Μα άδειο κορμί μου, άδεια η φωνή μου, τι θα γίνω;

Άδεια τα χέρια κι άδειο φως λυπητερό. 

Το παρελθόν παλεύει σ’ άδειο ουρανό 

και το φεγγάρι μου έχει πέσει στο σκοτάδι.

Δε λες κουβέντα κι όμως βλέμμα σε ποτίζω

από κορμί που τρεμοπαίζει κουρασμένο. 

Σαν το φτερό χαροπαλεύει ξεφτισμένο 

και λαβωμένο μπρος βοήθεια ζητάει.

Διπλό το όχι, πίσω πάλι δε γυρίζω,

μα σαν το σπίτι μου κανείς και πουθενά 

κι αν δόξες τάζουν τα παλάτια τ’ ακριβά, 

μια η χαρά, η γη που γέννηση σκορπάει.

Εδώ κι αν μείνω, χαρά του χρόνου δε θα γίνω.

Νοσταλγικά θρηνώ καιρούς και ιστορία, 

δόξες που κύλησαν και χάραξαν πορεία, 

μα το παρόν μου αλυσίδα το κρατάει.

Κι αν η πληγή μου θρόνος γίνηκε μεγάλος,

αρχοντική γωνιά, φωλιά βασιλική, 

μια πλάνη μου ’κλεψε για πάντα τη ζωή 

ριζώνοντάς με στην πικρή τη ξενιτιά σου.

Ένα ζητώ, ένα ζητώ παρακαλώ σε,

ένα μονάχα τ’ όνειρό μου το στερνό, 

χώμα να αγγίξω της πατρίδας μου ζεστό, 

τα περασμένα να γκρεμίσω στην υγειά σου.

Στέλλα Πετρίδου

Το ποίημα απέσπασε Έπαινο στον Πανελλήνιο Ποιητικό Διαγωνισμό ανέκδοτου, πρωτότυπου και αδημοσίευτου ποιήματος με τίτλο «Γλυπτών Παλιννόστησις», που  πραγματοποιήθηκε τη Δευτέρα 9 Ιανουαρίου 2017, στο Ξενοδοχείο Χίλτον, στην Αθήνα από τον  Όμιλο για την UNESCO Πειραιώς & Νήσων.