Ο χρόνος..

Κι η βροχή βροντερή, να χτυπάει με ορμή το παράθυρο
κι η καρδιά σκυθρωπή να κοιτάζει με πίκρα το τζάμι.
Δίχως φως στο κενό, διψασμένος σε άδειο δωμάτιο,
ένας πόθος αφήνει πνοή σε μια τρύπια παλάμη.
Πάει η ζωή του χαράμι.
Νεκρό μοιάζει ποτάμι.

Κι οι σταγόνες να οργιάζουν μ' ένα γκρίζο και βάρβαρο ήχο
κι άναρχα να ξυπνούν νικημένες της λήθης εικόνες.
Κι η βουή τους να αλλοιώνει κάθε άσπιλο κι αμόλυντο στίχο
τραγουδιού μιας αγάπης, ταγμένης στους δικούς της κανόνες.
Κι οι ευχές μένουν μόνες,
να υπομένουν κυκλώνες.

Κι η βροχή πάντα εκεί, να γλιστρά και να πέφτει στο χώμα
κι η καρδιά πια μισή, με λυγμούς να παλεύει τον πόνο.
Δίχως στάλα ουρανό γαλανό, σ' ένα άψυχο σώμα,
του θανάτου ποινή περιμένει να εκτίσει στον χρόνο.
Καθισμένος σε θρόνο
αυτός έμεινε μόνο.

Στέλλα Πετρίδου