Μαύρος
ουρανός
με κάτι
στάμπες απ’ αστέρια.
Μοναξιά.
Ίσως ο καιρός
φταίει που
άδειασαν τα χέρια
από χαρά.
Μαύρη φυλακή
και μια ζωή
που δε γελάει
δυνατά.
Άμοιρη ψυχή.
Στα υπόγεια
δαίμονας φυλάει
τα κλειδιά.
Μαύρος
ουρανός.
Μέρα και
νύχτα ίδιος πάντα.
Ερημιά.
Κρύος
πυρετός,
μα το
θερμόμετρο σαράντα
να χτυπά.
Μαύρη φυλακή
και μια φωνή
που δεν τολμάει
να εκραγεί.
Αίμα στο
χαρτί
απ’ ένα
δάκρυ που διψάει
να σωθεί.
Μαύρος
ουρανός
μ’ αγέλη
σύννεφα χειμώνα.
Παγωνιά.
Άνεμος
γυμνός
σκορπά όσα
έβαλε κρυψώνα
η καρδιά.
Μαύρη φυλακή
και μια
πληγή βαθιά στο στήθος
ανοιχτή.
Μάταιη φυγή
κι η λύτρωση
απλά ένας μύθος,
μια ευχή.
Στέλλα Πετρίδου
Από την ποιητική συλλογή "Έρωτας είναι", εκδόσεις "άλφα πι"
ΤΟΥΤΟ ΤΟ ΠΟΙΗΜΑ ΕΧΕΙ ΕΝΑΝ ΚΟΙΝΟ ΠΑΡΑΝΟΜΑΣΤΗ ΤΟ ΜΑΥΡΟ
ΑπάντησηΔιαγραφήΚΑΙ ΖΩΓΡΑΦΙΖΕΙ ΣΕ ΑΝΤΙΔΙΑΣΤΟΛΗ ΜΕ ΤΟ ΜΑΥΡΟ ΜΙΑ ΠΟΛΥ ΜΕΓΑΛΗ ΓΚΑΜΑ ΣΥΝΑΙΣΘΗΜΑΤΙΚΩΝ ΧΡΩΜΑΤΩΝ ΤΗΣ ΜΟΝΑΞΙΑΣ ....
ΑΠΟΧΡΩΣΕΙΣ ΠΟΥ ΕΝΙΟΤΕ ΞΕΚΟΛΛΟΥΝ ΑΠΟ ΤΟ ΔΕΡΜΑ ΚΑΙ ΑΥΤΗΝ ΑΚΟΜΗ ΤΗΝ ΑΦΗ ΜΕ ΠΟΛΥ ΔΥΝΑΤΕΣ ΛΕΞΕΙΣ ΚΛΕΙΔΙΑ ........
Μάταιη φυγή
κι η λύτρωση απλά ένας μύθος,
μια ευχή.
Η Άνεμος γυμνός
σκορπά όσα έβαλε κρυψώνα
η καρδιά
ΜΕ ΕΝΑ ΛΟΓΟ ΕΙΝΑΙ ΕΝΑ ΠΟΙΗΜΑ ΠΟΥ ΠΑΡΑ ΤΟΝ ΚΟΙΝΟ ΤΟΥ ΠΑΡΑΝΟΜΑΣΤΗ ΕΧΕΙ ΠΟΛΥ ΠΛΟΥΣΙΑ ΕΝΑΛΛΑΓΗ ΤΟΥ ΣΥΝΑΙΣΘΗΜΑΤΙΚΟΥ ΤΟΥ ΤΟΠΙΟΥ .....
ΚΑΙ ΘΑ ΜΠΟΡΟΥΣΑ ΝΑ ΠΩ ΠΩΣ Η ΑΠΑΙΣΙΟΔΟΞΙΑ ΠΟΥ ΠΕΡΙΕΧΕΙ ΕΣΤΙΑΖΕΙ ΕΝΤΟΝΑ ΚΑΙ ΚΑΤΟΧΥΡΩΝΕΙ ΤΟΥΛΑΧΙΣΤΟΝ ΣΧΕΔΟΝ ΕΥΘΥΒΟΛΑ ΑΥΤΗ ΚΑΘΑΥΤΗ ΤΗΝ ΑΙΣΙΟΔΟΞΙΑ ΣΑΝ ΣΥΝΑΙΣΘΗΜΑΤΙΚΟ ΑΝΤΙΠΟΔΑ ....
ΤΟ ΘΑΥΜΑΣΙΟ ΕΙΝΑΙ ΠΩΣ Η ΠΟΙΗΤΡΙΑ ΖΕΙ ΚΑΙ ΕΚΦΡΑΖΕΙ ΜΙΑ ΑΜΕΣΟΤΗΤΑ ΑΙΣΘΗΜΑΤΩΝ
ΑΠΟ ΚΑΠΟΙΟ ΕΡΕΘΙΣΜΑ ΒΙΟΜΑΤΙΚΟ ΜΕΤΑΦΡΑΣΜΕΝΟ ΚΑΙ ΑΠΟΤΥΠΩΜΕΝΟ ΣΤΟ ΔΙΚΟ ΤΗΣ ΠΟΙΗΤΙΚΟ ΑΛΦΑΒΗΤΟ ...