Κι ήταν φθινόπωρο..

Κι ήταν φθινόπωρο,
ένα νοσταλγικό πρωινό του Οκτώβρη
γεμάτο χρώματα στο απέραντο της θάλασσας,
κείνης που κίνησα νωρίς για να τη βρω.
Ημέρα Πέμπτη
με συντροφιά έναν καφέ στο πλαστικό κι ένα τσιγάρο
να μου θυμίζει ό,τι άφησα καιρό.

Κι ήταν φθινόπωρο,
μα ο ουρανός γαλήνιος στεκότανε και πλάνος,
το καλοκαίρι του φορούσε στα μαλλιά
να μη σκορπίσει μελαγχολικά στα σύννεφα.
Μέρα του Ήλιου
κι ένα αεράκι να του απλώνεται δροσιά,
ν' αφήνει στάμπα αυγουστιάτικη στο σήμερα.

Κι ήταν φθινόπωρο
στο πιο αγνό ησυχαστήριο της σκέψης μου,
σ' ένα ξωκλήσι γεννημένο από φιλιά,
νανουρισμένο με φαντάσματα της  προσμονής.
Δεκαεννιά
κι απ' τη ματιά μου να προβάλλεται η ζωή,
αυτή που κρύβεται στα λίγα και στ' απλά,
στα πιο ασήμαντα σημαντικά, στιγμές,
αβάσταχτες στιγμές της μιας στιγμής.

Κι ήταν φθινόπωρο..

Στέλλα Πετρίδου