Επιμονή..

Κι ύστερα ρώτησα την ψυχή μου,

«γιατί πονάς όταν ανοίγεσαι;

Δεν ανασαίνεις στην αλήθεια,

δε χαλαρώνεις όταν αφήνεσαι;»

 Ελευθερία μοιάζει η φυγή

κι ο νους γυμνός που ταξιδεύει,

που παίρνει σάρκα στη σιωπή

κι όπου πατά, η γη χορεύει.

Κι ύστερα άγγιξα την ψυχή μου

κι εκείνη τρόμαξε κι έκανε πίσω

κι ούτε που ανάσανε από το φόβο.

Χάρη μου ζήτησε να την αφήσω.

Σε μια γωνιά μαρτυρική,

που η παγωνιά του νου θολώνει,

στέκεται μόνη, σκυθρωπή

κι απ’ την ορφάνια της κρυώνει.

Μα αν έτσι κλείδωσε η ψυχή μου

κι έμεινε μόνη, τι να ρωτήσω,

«αμπαρωμένη, γιατί μου κρύβεσαι;»

αφού μου ζήτησε να την αφήσω.

Βράδυ, σκοτάδι κι η ερημιά

με ένα καιρό βαρύ και ξένο,

δάκρυ ο πόνος της αργοκυλά

σαν ένα σύννεφο παρατημένο.

Νερό και χώμα σκορπά η ζωή,

μα η ομορφιά πάντα επιμένει,

κι είναι τα μάτια της η αφορμή

που η αλήθεια της δεν πάει χαμένη.

Σκύβω μπροστά της, «Ψυχή μου, κράτα!

Κι ας μου πληγώνεσαι, βαθιά αγάπα!»

Το ποίημα "Επιμονή" απέσπασε τιμητική διάκριση στο 12ο Πανελλήνιο Διαγωνισμό Διηγήματος - Ποίησης της λογοτεχνικής - συγγραφικής ομάδας "Ιδεόπνοον", Αθήνα, 30 Ιουνίου 2017.