Φωτιά..

Ένας καταπράσινος κάμπος

κι ένας δρόμος που επιβλητικά

ξεχύνεται μπροστά μου

πηγαίνοντάς με στο άγνωστο χωρίς σημάδι.

Ένας ατέλειωτος θεατός και αθέατος κόσμος

σε μωβ απόχρωση, θαρρώ,

ίσως και γκρι, ίσως και μπεζ,

μα ποτέ, ποτέ του μαύρη, ποτέ σκοτάδι.

Κι ύστερα θάλασσα σε φόντο μπλε

και στη μέση της απεραντοσύνης της εσύ,

τα μάτια σου, το βλέμμα σου,

ολόκληρη φωτιά.

Ήλιος καυτός που καίει το πέλαγο τη μέρα

μαγεύοντας το χρώμα του,

χρυσό σκορπίζοντας και αίμα απ’ τις φλέβες του

να ρέει, ζωγραφιά.

Φωτιά γυμνή, εσύ, που σπέρνεις στον αγέρα

κι ολόκαυτη

να λιώνεις το κορμί μου.

Πυρκαγιά.

Φωτιά τα μάτια σου, φωτιά και έρωτας,

σα φλόγα

που αναβλύζει μες στο στήθος.

Πυρκαγιά.

Στέλλα Πετρίδου

Από την ποιητική συλλογή "Θάλασσα κι Ουρανός", εκδόσεις "άλφα πι"