-Δέκα χρονών λιπόθυμη, μονάχη μες τους δρόμους,
μουτζουρωμένα χρώματα φορούσες στην ποδιά,
σε μάζεψαν χαράματα μέσα απ’ τους υπονόμους,
σαν έκρυβες τους φόβους σου στης νύχτας τα στενά.
Τα χέρια σκέπαζες μη δουν μ’ ένα μικρό μαντήλι,
την ιστορία που ’λεγαν κρυφά οι μελανιές
και παγωμένα κοίταζες τα ολόλευκα τους ρούχα,
σαν έσκυβαν επάνω σου να κλείσουν τις πληγές.
Μικρό κορίτσι κι όμορφο με τα θλιμμένα μάτια,
στους ώμους σου ανέμιζαν τα καστανά μαλλιά.
Πώς τη μικρή σου την καρδιά την έκαναν κομμάτια,
με τα σφιγμένα χείλη σου δεν έβγαζες μιλιά.
Σε χώρα ξένη κι εχθρική σε φέραν Χασισέ μου,
έτσι στη δείξαν στην αρχή ξυπόλητες καρδιές.
Μα πώς μονάχη βρέθηκες χαράματα για πες μου,
το παραμύθι της ζωής ξεκίνησε να λες.
-Μια θάλασσα μας τάξανε πως θα ’τανε η ζωή μας
και μία βάρκα με κουπιά που ψάχνει για στεριά.
Για μιαν αλλιώτικη ζωή ξεκίνησε η ευχή μας
και λίγα νούμερα κρυφά στο σώμα χαρακιά.
Πατέρα μου δεν πρόλαβα μονάχη να σε σώσω,
το χέρι σου το άφησα στο κύμα το βαθύ
κι εγώ λουλούδι στο βοριά πώς να επιβιώσω,
μικρό κορίτσι σ’ άλλη γη, σε ξένη φυλακή;
Σε τρύπια ρούχα έκρυβα δειλά το μυστικό μου,
τη μάνα μου, τ’ αδέρφια μου, που τ’ άφησα μακριά.
Αχ, ποιος στα στήθη να ’γραφε ξανά το ριζικό μου,
πόσο πολύ νοστάλγησα πατρίδα, ξενιτιά!
Στη Γερμανία πάρε με, μάνα μου, στεναγμέ μου,
εκεί που ανεμίζαμε στα όνειρα μαζί,
έλα τη θλίψη διώξε μου, μονάκριβε καημέ μου,
να νιώσω πως στα χέρια σου ακόμα είμαι παιδί.
Στέλλα Πετρίδου
"Μίλα μου γι΄ αγάπη"
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου