Ταξίδεψα σε όλους τους ωκεανούς, έχω πλεύσει σε ουρανούς πολλές φορές σκοτεινούς , και βιβλιοθήκες για να αποκτήσω γνώση...Γνώση ! Πιστεύω πως ο άνθρωπος είναι εχθρός του ανθρώπου, πως ζούμε σε μια κανιβαλίστικη κοινωνία και εποχή, που ο αδελφός κατασπαράζει τον αδελφό...κυνηγούσα να βρω Ανθρώπους με η χωρίς λυχνάρι στο χέρι ...κάποια κατάλευκη ημέρα ενός αποπνικτικά ζεστού καλοκαιριού... Ναι είναι αλήθεια ...πως σε κάποια συνάντηση μας με θυμάμαι να φιλοσοφώ το τίποτα...λέγοντας πως η πραγματική ευτυχία κρύβεται σε μικρές απλοϊκές στιγμές...κρύβεται σε μια σκέψη, σε μια στιγμή , σε μια πνευματική στιγμιαία ανάσταση...σε ένα άρωμα, μια πράξη , σε μια λέξη...σε ένα χάδι , σε μια ανάμνηση ...Ανάμνηση ! Τρομάζω στην ιδέα του θανάτου, περισσότερο με τρομάζει το να ζω σαν νεκρός, άραγε να έζησε πριν πεθάνει ; Μήπως πέθανε πριν να ζήσει ; Χλωμό και απόψε το ασβεστωμένο σοκάκι, εκεί που το νυχτολούλουδο μάγεψε το ασημόχρωμα του φεγγαριού με την μυρουδιά του...Άρωμα καλοκαιριού μα γεύση από χειμώνα... Άστρα να φορούν τα λαμπερά τους, με ταίρι ένα μάτσο κύματα, κύματα που ακόμη και αυτόν τον σκληρό βράχο...θα τον καταστρέψουν, θα τα κάνουν όλα σκόνη... Και αυτή η καρδιά μπορούσε να είναι σκληρή σαν πέτρα, και ήπια σαν κύμα...
Η πρώτη βροχή από «πεφταστέρια» του ονείρου, οι Λυρίδες μιας
άγνωστης Άνοιξης, εμφανίζονται απόψε σε ένα νέο χώρο. Το χώρο που πρόκειται να
στολίσουμε με αγάπη κι ομορφιά βγαλμένη μέσα από την ψυχή μας. Οι πτώσεις των
συγκεκριμένων διαττόντων αστέρων, που το όνομά τους εμπνεύστηκε από τον
αστερισμό της Λύρας και πιο συγκεκριμένα από τον αστέρα Βέγα (΄Αλφα Λύρας), το
πιο λαμπρό άστρο του αστερισμού αυτού και το δεύτερο φωτεινότερο άστρο του
νυχτερινού ουρανού του βορείου ημισφαιρίου, αποκορυφώνονται κάθε φορά που η
φωνή έχει κάτι να πει.